Hallo allemaal!

We zijn inmiddels weer ruim een week verder, een week waarin veel is gebeurd maar ook weer niet! Ondertussen heb ik verschillende steekwoorden in m’n telefoon opgeslagen die me wat houvast moeten geven bij het typen van mijn soap in het buitenland. Die woorden waren: Bel phuri, verkiezingen, 17 talen, cricket, trein, ziek, hierarchie. Nu weten jullie wat je in de komende alineas kunt verwachten. Nu nog de kans om te stoppen met lezen! ;)

Vrijdag ben ik met Jorne naar een grote markt in Mapusa geweest, een grote stad in Goa. Wat een immens grote markt zeg, en wat ben je populair als je een van de weinige blanken bent. In het begin kun je nog vriendelijk terug lachen en ‘no thank you sir’ zeggen, maar na een uur ben je er helemaal klaar mee. We werden direct aan de hand van een vrouwtje meegenomen dat zich al direct ‘your sister’ noemde (natuurlijk leken we ook ontzettend veel op elkaar). Zij liet ons de markt zien, smeerde Jorne wat kruiden aan en liet ons een lokaal eettentje zien. Superlekker eten en allerlei hapjes en een Indiase thee (Chei Masala) gedronken en voor 50 Roepie samen konden we het pand weer verlaten. Op de markt in Mapusa was ook nog een aparte vismarkt (waar meer vliegen dan vis waren) en een chilipeper markt. Nou, eerlijk waar, óf iedereen hoestte daar non stop of je was aan het niezen. Uiteraard liep ik daar ook flink te niezen en na miljoenen chilipepers te hebben gezien (allemaal rood, een paar centimeter lang met pitjes erin, dus zo bijzonder zijn ze op een gegeven moment niet meer) zijn we snel weer naar buiten gegaan. Na her en der nog wat te hebben gekocht wouden we weer richting Anjuna, maar een rijdend voedselkraampje voorkwam dat. Ze serveerden daar Bel phuri, een indiaas hapje. Kan het moeilijk omschrijven, maar ga er maar vanuit dat het heerlijk was.
Die vrijdag was ook de dag van de verkiezingen. Nou, volgens mij leven nergens anders de verkiezingen zo erg als hier. Heel het land blij met de nieuw gekozen president en overal op straat trokken stoeten auto’s met vlaggen uit het raam, claxonerend en harde muziek aan! Mooi om die vreugde van die mensen te zien.
Wat wel frappant is trouwens, is dat op de dag van de verkiezingsuitslag nergens, maar dan ook nergens, alcohol wordt verkocht of geschonken.

Die avond waren Jorne en ik uitgenodigd bij onze lokale vrienden Baba en Richy. Zij zouden voor ons gaan koken. Ook hadden ze thuis nog Whiskey, dus helemaal alcoholvrij zou deze avond niet worden. Baba nam Jorne en mij mee achter op z’n motor. Ja dat kan hier gewoon, en als ze je aanhouden doet een paar Roepie wonderen. Baba’s motto: Money talk, we should walk!
Baba kookte voor ons en ik kan je zeggen dat hij dat voortreffelijk deed. Chicken Masala werd het, heerlijk! Volgens Indiase traditie hebben we op de grond gegeten en (deels) met onze vingers het eten opgegeten.
Wel is het moeilijk in te schatten wat de ‘tafel/vloer-manieren’ in deze cultuur zijn. We werden dan ook raar aangekeken toen we ons bord lieten staan na het eten. We moesten het naar de keuken brengen terwijl zij nog bezig waren met eten. Daarvóór tikte ik per ongeluk met mijn teen mijn bord aan, schonk daar verder geen aandacht meer aan, maar enkele seconden later zag ik Richy kruisjes maken naar mijn bord ter verontschuldiging van mijn ‘fout’. Oké bedankt!
Uiteindelijk een gezellige avond gehad met z’n vieren en veilig weer in bedje beland!

Zaterdag was een rustige dag. Lekker aan het strand gelegen en ’s avonds bij ons lokale restaurantje waar Baba en Richy ook zaten nog wat gegeten. Hier (net als in bijna elke andere tent) was elke avond cricket op televisie. Elke avond om 8 uur begon er wel een wedstrijd, die echt in heel India van jong tot oud razendpopulair is!
Opeens nam Baba mij apart en vroeg hij me of ik hem geld kon lenen (300 euro!). Hij zou het volgende week terug kunnen brengen, waar ik ook maar was in India. Daar trap ik natuurlijk niet in. Hetzelfde probeerde hij bij Jorne, maar hem had ik ondertussen al snel in t Nederlands ingelicht wat z’n plannen waren.
Zondags hebben we de streek Goa verlaten. We pakten om kwart over 1 (wat uiteindelijk kwart over 2 werd) de trein vanuit Margao naar Udupi. Als ik er weer aan terug denk word ik er weer chagrijnig van. Ik weet absoluut niet hoe de mensen in de tweede wereldoorlog zich voelden toen ze naar een werkkamp werden vervoerd per trein, maar zo voelde ik me haast op dat moment. Op elk station werd het drukker en zelfs als je dacht dat het onmogelijk was meer mensen de trein in te proppen werd er toch nog even flink gedrukt. Na 5 uur staan, vlak bij de open deuren van de trein en de deuren naar de wc (waar je bijna werd vergast door de ammoniakgeur) kwamen we aan in Udupi. Helemaal gaar van het staan en zeiknat van het zweet hebben we direct de eerste de beste taxi gepakt naar ons Hostel in Manipal (paar km verder). Na het inchecken (en douchen!!) snel wat gaan eten en slapen!

De volgende dag meldden we ons ’s ochtends bij de vrouw waarmee we in NL ook al contact hadden gehad. Zij regelde voor ons de batches en de toegang voor t internet. Daarna moesten we ’s middags met een kerel mee om alle betalingen (internet en hostel) vast te doen en daarna werden we naar onze afdeling gebracht. Daar ontmoette ik Professor Prabhu, die mijn mentor zal zijn gedurende de komende 10 weken. Met hem heb ik ’s middags poli meegelopen en dat was echt bizar. Patiënten worden binnen geschreeuwd, er staan soms meerdere patiënten tegelijk binnen, patiënten komen gewoon binnen lopen als anderen nog binnen worden onderzocht en de arts staat enorm hoog in de hierarchie. Tegenspreken van een arts lijkt me hier zowat een taboe. Ook qua hygiene schrik je je hier letterlijk de pleuris. Nooit even een schoon lakentje op de onderzoeksbank, zelden handendesinfectie en patiënten met verdenking op open tuberculose (heel besmettelijk!) zitten gewoon naast je te hoesten. Mijn moeder en haar team van infectiepreventie zouden hier gillend gek worden en tot aan hun pensioen werkzaam kunnen blijven en dan nog steeds weinig zijn opgeschoten. Pa, één troost voor jou, gelukkig heb ik de operatiekamers nog niet gezien. Kan ik je ook niet bang maken met wat voor gekke dingen ik daar allemaal tegen kom.
Wat wel weer goed is voor de hygiëne dat de arts een patiënt nooit een hand geeft haha.

Die middag ben ik met Prabhu mee geweest naar een paar Intensive Care’s waar o.a. patiënten lagen met ernstige malaria, grote herseninfarcten en mensen die rattengif hadden ingenomen om zichzelf van kant te maken.
Dinsdagochtend liep ik weer poli mee met dr. Prabhu maar ik was niet de enige. Mijn ‘classmates’ deden dat ook, dus stonden we hier met 9 co-assistenten op de kamer van de professor mee te kijken (schijnt doodnormaal te zijn). Ik kon er niets van verstaan en moest mijn medestudenten continu om vertaling vragen. In India zijn er namelijk 17 officiele talen en meer dan 100 niet-officiele waarvan elk persoon er vaak minimaal 4 spreekt. Na een ochtend met veel verschillende (zeldzame) ziektebeelden hadden we begin van de middag vrij. ’s Middags nog een college gehad (hebben we hier elke dag!) over nierziekten en toen waren we vrij.
Een werkdag ziet er voor mij als volgt uit: 8-9 college, 9-13 poli/afdeling/patiënten onderzoeken, en 15-17 college/poli/afdeling. Daarnaast hanteren ze hier in India een 6-daagse werkweek en die geldt, ja je raadt het al, ook voor Nederlandse interns. Af en toe mag je een weekendje vrij nemen, maar niet elk weekend. Ik kan je zeggen dat de cultuurshock nu wel is gekomen na deze eerste dagen in het ziekenhuis.

No worries, mijn verslag is bijna klaar, want de 3 dagen daarna waren niet interessant. Ik was namelijk ziek! En behoorlijk ziek ook! Geen Delhi Belly (darmen van slag door het aparte voedsel), maar flinke koorts, keelpijn, oorpijn, hoofdpijn, overal spierpijn en zweten als een otter. Heb echt 3 dagen op bed gelegen, water gedronken, paracetamol geslikt en geslapen. Na 3 dagen en bijna wat doorligplekken rijker van t harde bed ben ik vandaag weer naar het ziekenhuis gegaan. Prabhu dacht dat het door mijn reizen kwam (vind ik niet, komt waarschijnlijk door de airco). Die ochtend hebben we op de ward (een zaal met 10 tot soms wel 30 patieten) de patiënten langsgelopen en werden we overal uitvoerig op onze medische kennis getest. Ik voelde me toch nog niet zo lekker want viel een aantal keer bijna flauw. ’s Middags heb ik dan ook helaas moeten skippen. Vandaag en morgen nog maar even rustig aan doen (hopelijk vanavond ergens de CL-finale kijken als er geen cricket op is!) en maandag hopelijk met een schone lei beginnen haha.
We worden wel echt gestimuleerd wat te leren hier. We moeten bijvoorbeeld ook 10 verslagen maken over ziektebeelden die we tegen komen. Het is niet een niks-doe co-schap dus, wat wel fijn is. Ik denk wel dat ik kan zeggen dat ik straks veel heb geleerd als ik terug ben!

Ondertussen krijg ik het nieuws uit NL ook nog redelijk mee, dus dat is fijn! Allemaal een prettig weekend en tot het volgende verslag!