The monsoon has started!

Hallo lezers!

Inmiddels ben ik al ruim een maand in India -het land van 1,2 miljard mensen- en al bezig aan de 4e week van m’n co-schap interne geneeskunde. Na vele dreigmails, -appjes en –telefoontjes met de mededeling dat een volgend reisverslag wel lang duurde, heb ik me er nu weer toe weten te zetten iets op het digitale medium waarbenjij.nu te zetten!

Net zoals vorig reisverslag heb ik ook de afgelopen weken weer steekwoorden opgeslagen in m’n mobiele vriend ter geheugensteun. Deze keer zijn dat: plastic afval, nee knikken, professor staan, toch andere tijden, op voeten staan, olie in de zee, kolaveri di, master blaster.
Afhaken kan nu nog, voordat je wordt meegezogen in mijn avonturen! ;)

Na mijn eerste week co-schap meer dan de helft va de week ziek te zijn geweest heb ik sindsdien nergens last meer van gehad! Mijn lichaam lijkt dus ook gewend te zijn geraakt aan de totaal andere wereld die India heet. Inmiddels heb ik weer 2 weken gehad en heb ik jullie wel het e.e.a. te vertellen.

Allereerst het afval. Dat had ik al veel eerder willen zeggen, maar wat is India op veel plekken toch bevuild. Mensen gooien afval uit de treinen, auto’s in de zee, op het strand, werkelijk waar overal. Zo zonde voor een land dat verder een prachtige natuur heeft. Hetgeen ik nu vertel is denk ik niet de schuld van India, maar vorige week zijn we wezen zwemmen op Kapu beach en Malpe beach. 2 Prachtige stranden (zie foto’s), maar het hele strand was vorige week vervuild met olie. Ook aan de kustlijn overal korrels olie, waardoor onze strandbal wel een gele dalmatier leek en onze zwembroeken ons de indruk gaven dat de schimmel z’n beste vriend was geworden. Hopelijk is dat maar tijdelijk en zal het snel weer beter worden.
Over beter worden gesproken, het weer wordt er niet beter op. Finally the monsoon started! Heel Karnataka (de provincie waarin ik nu zit) vond het al lang duren voordat de monsoon (regenseizoen) begon, maar hij lijkt deze week dan toch echt begonnen. Veel kleine buitjes met af en toe een stortbui tussendoor. Maar niets is zo veranderlijk als het weer, want een kwartiertje later kan ze zon al weer zomaar als een malle op je velletje branden.

Dan weer iets over m’n co-schap. Ik heb jullie al wat verteld over de hierarchie, maar die is hier echt ontzettend groot. Wanneer de professor door de wachtkamer loopt staan veel mensen op uit respect en wanneer de professor de collegezaal binnen komt lopen weten de studenten perfect de strekspieren van hun bovenbeen te gebruiken. Iets waar ik best wel van opkeek en nog steeds bizar vind. Maar het is de cultuur hier, erg bijzonder.

De tijden zoals ik jullie de in m’n vorige verslag vertelde blijken niet helemaal te kloppen. Elke dag (ma t/m za) moest ik me om half 10 melden op de ward MM7 (Male Medicine 7), waar ongeveer 25 mannelijke patienten liggen. Vanuit daar gingen mijn classmates (5e jaars geneeskunde studenten) en ik óf een nieuwe patiënt zien óf met de professor en zijn onderdanen (een stuk of 5) mee rounds doen. Rounds houdt gewoon visite lopen in het ziekenhuis bij de patiënten van de interne geneeskunde. Wanneer de professor dan klaar was met zijn rounds kwam hij ons class geven. Dit houdt in dat we de nieuwe patiënt die we zojuist hebben gezien met z’n allen (ongeveer met ons 8en) aan het bed van de patiënt gingen bespreken. Bij het overdragen van onze bevindingen wordt echt bij elke zin gevraagd (Waarom? Hoe zit dat? Waarom vertel je dat?). Het houdt je erg alert en daarnaast wordt naar veel medische kennis gevraagd. Mij valt op dat de Indiase studenten echt van het stampwerk zijn en sommige rijtjes in razend tempo weten op te noemen (waardoor ik ze nóg slechter versta dan dat ik al deed). Daarnaast is het patientencontact heel anders vergeleken met Nederland. Tijd voor een sociaal praatje wordt er door de co-assistenten hier niet genomen.

Na het hebben van de class was het over het algemeen een uurtje of 1 en tijd voor lunch! Van 3 tot 4 had ik dan vaak nog college, waar ik regelmatig te vinden was! ;)
Verder zijn de voeten hier ook veelbesproken. Van de week ging er een patiënt perongeluk op m’n tenen staan en voor ik het wist werden er allemaal kruisjes ter verontschuldiging gemaakt. Dit zag ik vandaag ook op de poli, toen de professor perongeluk op de teen van een patiënt stond. Nog geen seconde later zag ik ze beide kruisjes naar elkaar maken.

Kruisjes worden er sowieso veel geslagen in het ziekenhuis. Op veel locaties zie je kapelletjes met wierrook, bellen en poeder wat de mensen hier op hun voorhoofd kunnen stippen. Regelmatig hoor je een harde bel door de gangen van het ziekenhuis wat betekent dat iemand klaar is met z’n gebed.

Na onze lessen of middagen in het ziekenhuis wordt er bijna elke dag gesport! 6 Van ons, waaronder ik hebben een squashracket gekocht en daarnaast ga ik nog regelmatig hardlopen. De sportschool is heel modern (met airco!) en als je het ziekenhuis gewend bent is dit een heel grote omslag!
In de avonduren wordt er altijd gezamenlijk gegeten. We zijn met een groep van 8 Nederlanders, 1 arts uit Congo (Christian) en tot vandaag was daar ook een Duits meisje bij. Zij verlaat Manipal na 3,5 maand en trekt nu met haar vriend naar het noorden van India. Na het eten (elke dag een ander restaurantje) gaan we vaak naar een kroeg of een barretje om nog wat te drinken tot een uurtje of 11. Op woensdag is er in Club 18 altijd karaokeavond, iets waar wij dus altijd te vinden zijn. Ze hebben ook Nederlandse nummers (Guus Meeuwis en Marco Borsato), dus regelmatig knallen we er even een Nederlands nummer tussendoor.
Onze grote vriend Christian is helemaal weg van een lokaal Indiaas nummer (kolaveri di, zie YouTube!). Inmiddels kunnen ook wij hem met songtekst aardig meezingen!

Afgelopen weekend zijn we met onze groep van 8 Nederlanders en 2 Duitsers naar Mysore geweest, een heel grote tempelstad ongeveer 500km verderop. We vertrokken vrijdagavond om 9 uur (Jaja we hadden allemaal een ‘weekend off’ van onze Sir of Mam!) met een sleeperbus. Dit hield in dat we tijdens onze reis konden gaan slapen in een bed wat nog best prima lag ook! ’s Morgens om 5 uur kwamen we aan in Mysore en we hadden ons reeds geboekte hotel snel gevonden. We zijn direct gaan slapen tot een uur of 10 en daarna begon ons avontuur in Mysore. Wat een mooie stad met een mooie omgeving en tempel (Mysore palace). Ik vraag me alleen af wat er voor de overige toeristen interessanter was, de stad Mysore met haar mooie plekken of de 10 blanke Europeanen die als een Japanner met hun camera rondliepen! In het begin is het grappig om met mensen op de foto te gaan, maar later gaat het erg vervelen omdat je zelf ook gewoon dingen wilt bezichtigen.

We zijn dat weekend naar Mysore palace, de tuinen van Mysore, de dierentuin, een marktje en naar de Chamundi hills geweest. Ik kan er lang of kort over praten, maar het was gewoon heel gezellig met vooral veel mooie bezienswaardigheden!

Mensen, ik moet een eind aan dit verhaal breien, ik zie dat t al weer veel te lang wordt. Ik heb nog veel te vertellen, maar dat houd ik nog lekker even voor mezelf!
Bereid je vast voor over verhalen van patiënten op de IC die zichzelf van het leven hebben proberen te beroven met rattengif, best spannende cliffhanger toch?

Tot spreeks lieve mensen!