Next next, fast fast!

He lieve lezers!

Het heeft even geduurd, maar ik heb toch weer tijd vrij weten te maken om mijn avonturen met jullie te delen. Ik probeer het altijd beknopt te houden en ben wederom benieuwd of dat nu wel gaat lukken. Van de week werd ik door het thuisfront herinnerd dat mijn reis al over de helft is! Ik was me er zelf nog niet van bewust, waarschijnlijk omdat ik me hier uitstekend vermaak! Betekent niet dat ik jullie thuis niet mis hoor!

De vorige keer sloot ik af met een cliffhanger á la GTST, het innemen van rattengif. In Nederland heb ik nog nooit iemand gezien die zichzelf van kant probeerde te maken met rattengif, maar hier op de Intensive Care lijkt het de orde van de dag. Veelal gaat het hier om OP (OrganoPhosphate), een rattengif dat hier door de agrariers wordt gebruikt om hun gewassen te beschermen.
Jaarlijks proberen er wereldwijd ongeveer een miljoen mensen op deze manier zichzelf van het leven te beroven, waarvan ongeveer 300.000 slagen. Voor de medici onder ons: het remt het enzym cholinesterase, waardoor acetylcholine in grote hoeveelheden in het lichaam aanwezig is. Gevolg hiervan is schokkende mensen, droge mond, oververhit, ademdepressies, hoge hartslag, hoge reflexen en geagiteerd gedrad. Deze mensen liggen dan ook altijd vastgebonden, omdat ze anders een gevaar voor zichzelf kunnen zijn.
Dagelijks kom ik met de rounds op de IC, waar er dan per IC minimaal 4 patiënten liggen die op deze manier zelfmoord hebben proberen te plegen.
Ook merkt met hier wanneer er een droog seizoen is geweest en veel oogsten zijn mislukt. Gevolg: meer agrariers die het rattengif dan zelf maar gaan innemen.

Over naar iets vrolijkers. Regelmatig gaan we na het eten met onze Nederlandse groep (en vaak onze Congolese vriend Christian) nog naar een kroeg om wat te drinken en te dansen. Af en toe gaat dat gepaard met een afterparty waar we dan voor worden uitgenodigd. Dit houdt in dat we om half 12 nog met iemand mee naar huis gaan, omdat de kroegen hier al om half 12 sluiten. Heel christelijke tijden voor een afterparty lijkt me toch?

Wat aan de ene kant leuk is, maar soms ook wel weer vervelend, is dat de Indiase studenten je snel gaan claimen. Je wordt uitgenodigd voor een diner, om samen voetbal te kijken, om samen ergens iets te gaan drinken en vaak ben je na 1 minuut praten al een friend. Op zich leuk hoor, maar soms heb je er vrij weinig behoefte aan en is het ook wel fijn om na een dag Engels te praten ’s avonds met de Nederlandse groep wat te gaan doen.

Het voetbal kijken gaat hier eigenlijk best goed! We hadden het geluk dat de laatste 2 groepswedstrijden van NL hier om half 10 Indiase tijd waren, dus dat was nog te doen qua tijd. Deze keken we met een grote groep Indiase mensen, andere Nederlanders, Congolesen en Amerikanen. Toch moet ik zeggen dat ik het heel jammer vind de oranjegekte in Nederland te moeten missen.

Had ik jullie al verteld over het grote aantal poppetjes security op de campus? Werkelijk waar bij elk gebouw en op elke hoek van de straat staat een mannetje of vrouwtje met uniform en een petje op. Meeste van hen zijn zo mager dat ze na een keer flink niezen omver worden geblazen, maar ze schijnen afschrikkend te moeten werken! Met onze mannelijke security mensen van ons hostel kunnen we prima overweg. We spreken elkaar steeds aan met ‘Hey boss’ en maken af en toe een praatje. Bij ons maken ze ook geen stampij als we eens te laat thuis komen (na 12), bij het vrouwenhostel is dit wel anders. Zij moeten als ze te laat komen in een boek schrijven met de reden dat ze te laat waren. Vraag me niet wat ze er mee doen.
De security dames bij het vrouwenhostel vinden het sowieso leuker om autoriteit uit te stralen dan de mannen bij ons hostel. Vaak worden we met een rickshaw afgezet bij het vrouwenhostel na het stappen. Óf we worden als mannen weggefloten met een fluitje, of er wordt naar ons gebaard dat we moeten verdwijnen van de oprijlaan van het vrouwenhostel. Sorry hoor, ik storm niet zomaar het hostel binnen?!

De afgelopen 2 weekenden zijn we een weekendje weg geweest. 2 Weken geleden naar Hampi, waar we heen zijn gegaan met een sleeperbus. Wat is Hampi mooi zeg(zie foto’s op facebook)! De zaterdag hebben we de oude tempelstad met gehuurde brommers verkend, wat heerlijk was! De dag erna zijn we naar de monkeytemple geweest boven op een berg waar we kwamen door 600 traptreden te beklimmen. De tempel stelde niets voor, maar het uitzicht was fantastisch!

Afgelopen weekend zijn we naar Coorg geweest, wat bekend staat om haar koffieplantages. Dit was ook een heel leuk weekend, waarbij we een privé-chauffeur hadden die ons van de ene naar andere bestemming reed en uiteindelijk ook weer richting Manipal. Mooie uitzichten, leuke bezienswaardigheden en veel gezelligheid! Ik kan er wel een heel verhaal van maken, maar dit is de korte samenvatting er van!

Het avondeten bestaat uit Veg of non-Veg, waarbij ik uiteraard altijd kies voor non-Veg. Echter krijg je hier alleen vis, kip of lam. En weet je wat zo oneerlijk is. Op straat zie je elke dag zo veel koeien lopen, met de gespierde contouren waarbij ik direct denk aan een lekker stukje bief of karbonade! Als ik thuis kom wil ik naast veel mensen weer zien ook héél veel rundvlees eten! Ik wist niet dat ik dat zo erg zou missen.

In het ziekenhuis gaat het trouwens ook prima. Het is wel elke dag hetzelfde, namelijk 2 keer per dag mee met de rounds over alle afdeling waar onze professor patiënten heeft liggen. Zo langzamerhand word je daar wel moe van, maar de professor begint toch ook aardig op m’n lachspieren te werken. Hij heeft echt van dat typische Indiaas Engels, waarbij bijvoorbeeld de ‘x’ wordt uitgesproken als ‘sj’.
Elke dag is hij gehaast, waarbij hij vaak dezelfde kreten spreekt: ‘ oké neksjt (next)!, fasjt fasjt (fast)!, call the sisjter!, Steve whatsj thisj case?, Whosj thisj? (who’s this), Where were you? Ook neemt hij altijd z’n telefoon op met ‘Hallooooo????’, alsof hij tegelijkertijd 12 vraagtekens inslikt.

Na deze week nog 3 weken in Manipal te gaan. Mijn opdrachten lopen redelijk op schema, dus dat komt wel goed! Langzamerhand moeten we een beetje gaan kijken hoe onze weken na Manipal er uit gaan zien. Een vliegticket boeken richting Delhi om het noorden van het land te gaan bekijken, en noteren wat we allemaal willen gaan zien. Ik ga samen met Jorne, mijn mede-co, nog reizen!

Voor nu is het wel weer even genoeg geweest lijkt me! Vanmiddag naar een college over het beoordelen van rontgenfoto’s en vanavond is het weer karaoke night!


De groeten aan jullie allemaal en tot spreeks!